Beste M, J, B, A, S, T, E, M, M, I, T, J,
Sinds 2013, zo tegen Pasen moet ik altijd denken aan de Mattheus Passion van Bach. Bijna een hype tegenwoordig. De weken voor Pasen wordt die door meerdere gezelschappen volop gespeeld voor uitverkochte zalen en kerken. Ik moet er aan denken omdat halverwege dit standaardwerk van J.S. Bach de volgende tekst voorkomt met bijna filmische muziek: Zijn bliksem en donder in wolken verdwenen?
Open uw vurige afgrond, o hel. Vermorzel, verderf, verslind, vernietig met plotselinge woede die valse verrader, die moordenaar.
Op Cuba gebeurde het, 2013. Onze laatste seconden hadden geslagen. Naar de bliksem. De uitdrukking ‘naar de bliksem gaan’ heeft een sterke gevoelswaarde; d.w.z. dat als je die gebruikt voor iemand, dan is het niet best met hem of haar gesteld, dan wens je hem wel bijna het ergste toe.
Het is een intrigerende uitspraak ook: wie gaat er nu, dus op eigen initiatief, naar de bliksem toe. Ieder weldenkend mens gaat van de bliksem weg. Het zal dus wel bedoeld zijn als het buiten je eigen wil naar de bliksem gaan, naar de bliksem toegedreven worden. In elk geval heeft de Cuba-reisgroep dat laatste zo beleefd.
Er zijn bepaalde dingen die je je niet kan voorstellen hoe die zullen zijn. En zo was het ook met onze bliksem-ervaring in Cuba. Probeer het je maar eens voor te stellen: je zit aan zo’n mooi strandje met helder blauw water en het gaat op eens regenen en onweren. Onze groep gaat samen met de 20 aanwezige Cubanen onder een partytent schuilen en dan slaat de bliksem in dat tentje. De vonken slaan als een aureool om de 35 mensen heen onder de tent, sommigen zakken in elkaar, sommigen schreeuwen, sommigen hebben geen tijd te reageren en na een seconde realiseert iedereen zich dat hij nog leeft. De in elkaar gezakte oudere Cubanen worden weer op de been gezet en de meesten lopen wat verdwaasd rond onder de rieten parasolletjes; of het nog regent of onweert merkt niemand meer. Na enige tijd kunnen we weer praten en zijn er slechts vragen over: hoe kan het dat je de bliksem overleeft, waarom hoorden we geen donderslag, waarom had iedereen vuur om zich heen en had niemand brandwonden, heeft de partytent ons leven gered èn / òf juist de bliksem aangetrokken…?
We zijn niet naar de bliksem gegaan, maar bij de bliksem op bezoek geweest.
De bliksem is een universeel symbool voor angst, voor de ondergang, voor dat wat we niet willen, wat verbannen moet worden uit ons leven en de wereld. Daar getuigt de tekst van de Mattheus van. En na onze ervaring op Cuba begrijpen we dat maar al te goed.
Met hartelijke groet, Dik
