Beste A, R, S, M, M, Y, S, B, T,
Op mijn tafeltje staat een bord met stukgekookte rode kool, draadjesvlees met van die doorzichtige glibberige vetranden en stukken te grote stevig blijvende aardappel die toch min of meer kruimig zijn geworden. Er zitten nog zo’n 25 mensen aan een versleten houten tafeltje in een oversized zaal met vitrages voor de ramen. Achter de balie waar de maaltijden worden uitgereikt staan 3 vrouwen in beige-roze-gespikkelde schorten met een klein naambordje. Ze kijken chagrijnig en op elke vraag wordt eerst zuchtend gereageerd waarna het gevraagde wordt opgeschept. De aardappels op mijn bord zijn koud maar heb niet de minste neiging om daar wat van te zeggen. Ik eet in stilte, zoals de meeste van mijn lotgenoten. Na enige tijd schuifelt er een man naast mijn tafeltje, licht gebogen, oude kleren, muffige uitstraling. Hij legt bijna onmerkbaar een sleutelhanger op mijn tafeltje met een kaartje erbij waarop hij zich presenteert als gehandicapte werkloze die deze sleutelhanger nu aan mij wil verkopen zodat hij kan eten. Hij doet dat bij elk tafeltje en over is de reactie hetzelfde: er wordt op geen enkele manier op hem of op zijn sleutelhanger gereageerd. Na enige tijd haalt hij alle sleutelhangers weer op en verdwijnt geruisloos. Dit is een restaurant (staat er boven de deur) in Bratislava, Slowakije, zomer 2008. Niet te geloven, dat in deze, verder modern en westers ogende stad in het oude Oost Europa nog zo de oude sfeer van voor 1989 terug te vinden is. Het was een mooie ervaring, nostalgie pur sang.
Terug in Amsterdam laat ik mij verwennen in Restaurant Vertigo in het Vondelpark. Ik bestel heerlijke witte wijn en een zwaardvis gerecht. Het smaakt me buitengewoon lekker en voel me in een lyrische stemming. De bediening is vlot en bescheiden en de gesprekken zijn overal geanimeerd. Na enige tijd schuift er iemand naast mijn tafeltje die een kaartje naast mijn bord legt. Enigszins geschokt kijk ik op en zie een zeer charmante jonge vrouw in avonddress die mij liefdevol toelacht. Snel kijk ik op haar kaartje, terwijl ze doorloopt en de andere tafels van dezelfde glimlach voorziet. ‘Campari’ staat er met grote letters, waarna de uitnodiging volgt om een Campari te drinken waarbij dan een gratis borrelgarnituur wordt aangeboden. Als ze het kaartje weer komt ophalen vraagt ze vriendelijk of haar aanbod mij aanstaat. Vriendelijk leg ik haar uit dat ik niet van Campari houdt, maar dank haar voor het aanbod.
‘Niet te geloven’, denk ik. Oost en West, zo dicht bij elkaar.
Met hartelijke groet, Dik
